به جای مقدمه

سلام.

امیدوارم وبلاگم برای همه مفید باشه و دغدغه اصلی ام ارائه مطالبی با موضوع سبک زندگی دینی است و انشاء الله هدر دادن وقت یا حدیث نفس نباشه.

چند روزی از ایجاد وبلاگم می گذره و در این چند روز، مترصد وقت و البته مناسبتی بودم که به بهانه آن اولین مطلب را بذارم که رسیدیم به عرفه.

 

نقل شده که مردم از این جایگاه به گناه خود اعتراف می‌کنند و بعضی آن را از جهت تحمل و صبر و رنجی می‌دانند که برای رسیدن به آن باید متحمل شوند، چونکه که یکی از معانی «عرف» صبر است. ضمنا آمده که آدم و حوا پس از هبوط از بهشت در این سرزمین یکدیگر را یافتند و به همین دلیل عرفات و این روز عرفه نام گرفته است.

بهترین متنی که درباره عرفه سراغ داشتم از شهید آوینیه، پس رشته کلام را به سید شهیدان اهل قلم می سپارم:

مناسک حج از یک سو تمثیل سیری است که انسانهای متکامل بسوی الله طی می کنند و از سوی دیگر، تذکاری است بر تاریخ زندگی انسان، بر کوکبه ارض در منظومه شمسی.  و اینچنین، وقوف در عرفات هم برای کسب معرفت و عرفان است

و هم برای تامل و تفکر در تاریخ حیات انسان بر کره زمین.

و «وقوف» هم به معنای درنگ و تامل آمده است و هم بمعنای آگاهی و عرفان. و همین عرفان است که در مشعرالحرام باید به شهود منتهی شود.

عرفات محل هبوط آدم از بهشت است و مبدا حیات انسان بر کره زمین.

و آدم چون خود را بر زمین یافت

گریست

و انابه کرد.

تو  هم گریه و انابه کن، آنچنان که گویی این تویی که هم اکنون از بهشت هبوط کرده ای

و خود را تنهای تنها

بر بیابان عرفات یافته ای. و از سوی دیگر، عرفات تذکاری است بر معاد تو، ای انسان.

آنچنان باش که گویی اینجا صحرای محشر است   وَنُفِخَ فِی الصُّورِ‌ فَإِذَا هُم مِّنَ الْأَجْدَاثِ إِلَى رَ‌بِّهِمْ یَنسِلُونَ (یس 51)

و این بی شمار انسانهای کفن پوش هم اکنون سر از قبرها بر آورده اند و بسوی مواقف حساب می شتابند

در عرفات آنچنان باش که آدم علیه السلام بود:  فَتَلَقّی آدَمُ مِنْ رَبِّه کَلِماتٍ فَتابَ عَلَیْهِ (بقره 37)

آنچنان که چون هنگام افاضه از عرفات به مشعرالحرام فرا می رسد، توبه ات پذیرفته شده باشد.

وقوف در عرفات مقدمه وقوف در مشعر است، یعنی که عرفان مقدمه شهود است. 

و چون به شهود رسیدی، مهیای شهادت باش. آنچنان که اسماعیل بود و آنچنان که سیدالشهداء حسین(ع) بود.

و سر اینکه فردا به قربانگاه منا می روی در همین است،

یعنی که تو در عرفات و در مشعرالحرام بر هستی خود و خلقت جهان وقوف یافته ای و اکنون آماده ای که خود را و متعلقات خود را در راه او قربانی کنی.

و واویلا اگر در این روز از امام خودت غافل باشی

که همه خلایق همچون شخص واحدی هستند

که امام قلب اوست

و حیات بی قلب میسر نیست...